Bilingual blog: Storytelling en Veerkracht / Storytelling and Resilience

Ik val maar meteen met de deur in huis. Er zijn boeken die je meteen pakken, gewoon omdat ‘het verhaal’ goed is. ‘Mind over Matter’ van Sander Tideman is zo’n boek. Het gaat over het nieuwe economische denken en belicht visionair de toekomst van de driehoek bedrijfsleven, overheid en financiële sector.

Ik wil bij één pagina stilstaan. Daarop vertelt Tideman over een presentatie van antropoloog en organisatiepsycholoog Bruce Gibb over duurzame organisatiemodellen. Na jaren veldonderzoek bij stammen heeft hij twee universele kritieke functies ontdekt die een stam tot een succesvolle stam maken: uitvoering en overleg. Een stam is een groep mensen, een samenleving, een organisatie (met de nadruk op organisch, een levend systeem). Uitvoering staat voor efficiëntie, overleg voor veerkracht.
Efficiëntie, zeggen Gibbs en Tideman, is nuttig bij het uitvoeren van taken (productie, jacht etc) waarvoor een bepaalde organisatie is vereist. Dat leidt tot een zekere hiërarchie met duidelijke lijnen van hoofd naar de leden en vice versa. Gibbs tekende de bekende driehoek / piramide daarvoor.
Veerkracht betekent overleg waarbij alle leden aanwezig zijn, rond het vuur, de totempaal of aan de ronde tafel (Arthur-legende). Iedereen heeft hetzelfde recht van spreken, jong, oud, mannen en vrouwen. Op basis van gelijkheid worden ervaringen uitgewisseld, lessen geleerd en nieuwe ideeën gecreëerd. Gibbs tekende daarvoor de cirkel.
Ik ben overtuigd dat verhalen hierbij een belangrijke rol spelen: om betekenis en zin  te geven aan gebeurtenissen uit verleden en heden, als bron van wederzijds vertrouwen en inspiratie en een basis voor het plannen van toekomstige activiteiten.

Tideman vertelt dat wanneer een stam in één van deze kritieke functies tekortschoot, de groep in haar voortbestaan werd bedreigd. Kort gezegd: teveel ‘uitvoering’ leidt tot agressie en interne competitie, teveel ‘overleg’ leidt tot passiviteit. Hij ziet de stam / organisatie als een ecosysteem waarin de juiste balans tussen efficiëntie (het bereiken van een doel) en veerkracht (sociale cohesie) tot een duurzaam bestaan leidt.

‘Verbinding’ speelt daarbij een cruciale rol en Tideman benadrukt daarbij het belang van de kwaliteit van interactie tussen de betrokkenen.
Ik voeg er graag aan toe dat het delen van ervaringen, het respect voor elkaars verhalen meehelpen om een organisatie weerbaar te maken, van binnen en naar buiten.

Waarom wilde ganzen als beeld? Het is een mooi voorbeeld voor het bovenstaande. Op de grond gelijken (horizontale organisatie) waarbij ‘bonding’ belangrijk is en taken gelijk verdeeld worden. In de lucht efficiënt om het doel sneller te bereiken. Het werkt al tienduizenden jaren goed. En lijkt de V niet op twee zijden van een driehoek?…
(illustraties overgenomen uit ‘Mind over Matter’)

Storytelling and Resilience
I’ll come straight to the point. There are books that you deal with immediately, just because ‘the story’ is good. ‘Mind over Matter’ by Sander Tideman is such a book. It’s a visionary book about the new economic thinking and it highlights the future of the triangle business – government – financial sector.

I would like to dwell on one page. Here Tideman tells about a presentation of anthropologist and organization psychologist Bruce Gibb on sustainable organizational models. After years of field research on tribes he had discovered two universal critical functions that make a tribe a successful tribe: execution and reflection. A tribe is a group of people, a society, an organization (with emphasis on organic, a living system). Execution stands for efficiency, reflection stands for resilience.
According to Gibbs and Tideman, efficiency is useful in performing tasks (production, hunting etc) for which a particular organization is required. That leads to a certain hierarchy with clear lines from the head (leader) to the members and vice versa. Gibbs drew the familiar triangle/pyramid for that.
Resilience means reflection in which all members are present, around the fire, the totem pole or at the round table (Arthurian legend). Everyone has the same right to speak, young, old, men and women. Experiences and lessons learned are exchanged, new ideas come forward, all on a basis of equality. Gibbs drew a circle for that.
I am convinced that stories play an important role in that process: to give meaning and sense to events from the past and present, as a source of mutual trust and inspiration and a foundation for planning future activities.

Tideman tells that when a tribe showed inadequacy in one of these critical functions, the group was threatened in its survival. In short: too much ‘execution’ leads to aggression and (internal) competition, too much ‘reflection’ leads to liability. He sees the tribe/organization as an ecosystem in which the right balance between efficiency (reaching a goal) and resilience (social cohesion) supports a sustainable existence.
‘Connection’ plays a crucial role and Tideman stresses the importance of the quality of interaction between those involved.
I would like to add that the sharing of (learning) experiences, the respect for each other’s stories help an organization to be ready and able, internally and externally.

Why the wild geese as an image? It is a fine example for the above. On the ground equals (horizontal organization) for whom bonding is important and where tasks are evenly distributed. In the air efficient to reach the goal faster. It has worked well for tens of thousands of years. And does the V-formation not resemble two sides of a triangle?…
(illustrations copied from ‘Mind over Matter’)

(bilingual post) Zonder naam geen verhalen. Zonder verhalen geen merk. / No name, no stories. No stories, no brand.

Op het moment dat we iets of iemand een naam geven, verandert onze relatie ermee. Er ontstaat een band, een verbinding, een energie. Het beeld is er, nu kunnen we het ook benoemen, beschrijven en méér dan dat. We kunnen er verhalen over vertellen. Maar pakt dat altijd goed uit?

Voorbeelden die altijd tot mijn verbeelding hebben gesproken, zijn de scheppingsverhalen van de Aboriginals van Australië. Hun voorvaderen brachten hun wereld tot leven door alles wat zij zagen een naam te geven. Alle ‘songlines’ (verhaallijnen) van de voorvaderen tezamen creëerden hun wereld en maakten haar nog betekenisvoller door de verhalen (‘dreamtimes’) die men op speciale plekken met elkaar deelde en nog steeds deelt. Een rivier, een dier, een voorwerp kreeg door die verhalen (de gedeelde ervaringen en de daarmee verbonden emoties) meer ‘inhoud’. Verhalen vertel je aan elkaar.

Onze eigen naam – of we hem leuk vinden of niet – heeft een betekenis voor ons, kan ons zelfs een richting en een doel in het leven geven. Zonder naam zijn we niemand. En ‘we’ staat ook voor je organisatie of product. Daarom geven we ‘het’ een naam.
Maar een naam is altijd méér dan alleen het omhulsel van onze identiteit. Aan die naam zijn verhalen verbonden, die van vroeger, die van nu en die over de toekomst.

Er is ook nog een verschil tussen de verhalen die je aan jezelf vertelt en de verhalen die je over jezelf vertelt en… aan wie je ze wilt vertellen. Of je nu Peter heet of Els, Obama, Nike, Coca Cola, Independer, Knab, Chavez, ABN-AMRO, Triodos… Deze lijst kan veel langer maar als je er naar kijkt: waar staan die namen voor? Welk beeld zie je (als consument) voor je en welke verhalen – gekoppeld aan die namen – raken je, hebben echt betekenis en inhoud voor jou gekregen? Welke verhalen komen er bij jou op en voel je je (ook emotioneel) verbonden?

Als je verhalen koppelt aan je naam en die uitstuurt, wil je graag dat men ze gelooft. Zorg dan voor authenticiteit, als je het over je waarden hebt, laat ook praktijkvoorbeelden zien (values in action). Het geeft je niet alleen meer geloofwaardigheid, betekenis en inhoud, maar ook een zekere autonomie (in plaats van ‘me too’). Aan die autonomie wil men zich graag kunnen spiegelen (denk aan Steve Job’s Apple) Een rol ‘spelen’ is niet meer genoeg, daar prikken we tegenwoordig zo doorheen. Zo’n lullig, bedacht verhaal komt terug, als een boemerang in je gezicht.

En daarmee kom ik bij het belangrijkste: realiseer je dat er ook verhalen van anderen zijn over jou. Sta je ook open voor die verhalen? Ben je klaar voor contact met de vertellers, voor een dialoog? Verhalen vertel je aan elkaar. Neem daar de tijd voor. Wees verteller én luisteraar. Dat schept niet alleen een emotionele band maar je leert ook van elkaar. En dat is goed voor de verteller én de luisteraar. Dat is goed voor je naam, nu en in de toekomst.

No name, no stories. No stories, no brand.

The moment we name something or someone, it changes our relationship with it. We develop a bond, a connection. The image has a name, now we can also describe it, and more than that. We can tell stories about it, him or her. But does that always pick up good?

Examples that have always appealed to my imagination are the creation stories of the Aboriginal people of Australia. Their ancestors brought their world to life by giving names to all that they saw on their way. All ‘songlines ‘ (story lines) of the ancestors together created their world and made her even more meaningful by the stories (‘dreamtimes’), which they shared and still share in special places. A river, an animal, an object got more ‘content’ by those stories (the shared experiences and the associated emotions). Stories are meant to be told to each other.

Our own name – whether we like it or not – has a meaning for us, can even give us a direction and a purpose in life. Without a name we are no one. And ‘we’ also stands for ‘organization’ or ‘product’. Therefore we give ‘it’ a name.
But a name is always more than just the shell of our identity. To that name are connected the stories of the past, the present and those about the future.

There is also a difference between the stories you tell to yourself, the stories you tell about yourself and… which ones you want to tell to whom. Whether you’re called Peter or Alice, Obama, Nike, Coca Cola, Johnny Walker, (the late) Chavez, Goldman Sachs, Levi’s … This list could be much longer but if you look at it: what do these names stand for? What image do you see (as a consumer) for you and which stories -associated with those names – affect you, have really meaning and content for you? What kind of stories come to your mind and make you feel (emotionally) connected?

If you attach stories to your name and send them out, you probably want your audience to believe them. If so, make sure they’re authentic and when you are talking about values, give real examples (values in action). It not only gives you more credibility, meaning and content, but also a certain autonomy (instead of a ‘me too’). People want to follow examples of autonomy (think of Steve Job’s Apple). ‘Playing a role’ is not enough anymore, we see straight through it nowadays. Those silly, invented stories come back in your face, like a boomerang.

Which brings me to the most important: realize that there are also stories of others about you. Are you also open to those stories? Are you ready for contact with these storytellers, your audience, for a dialogue? Again, stories are meant to tell each other. Take ample time for that. Be a narrator and a listener. Not only will it create an emotional connection but you will also learn from each other. It is as good for the storyteller as it is for the listener. And that’s good for your name, now and in the future.

[bilingual blog] Gemeenschappen en continuïteit / Communities and continuity

Jaren geleden had ik de inleiding op mij genomen van een storytelling dinner ten bate van een school voor gehandicapte kinderen op Sri Lanka. Enkele uren daarvoor was ik een beetje wanhopig geweest, omdat een bekende Nederlander die wij voor die gelegenheid hadden uitgenodigd, verrassend had afgebeld. Ik moest dus op de middag voor het diner een inleiding bedenken waarbij ik de gasten kon meenemen in het ontstaan en de betekenis van verhalen. En het moest natuurlijk over eten gaan, dus ging het over een man die voor zijn stam ging jagen. En wat er tijdens en na de jacht  gebeurde…

Het was de eerste keer dat ik voor een grote groep mensen een verhaal vertelde, het was een bedacht verhaal, maar aan de gezichten kon ik zien dat men geboeid met mij op reis ging. De verwijzing naar de (onvergetelijke) verhalen en vertellers uit hun kinder-, school- en studietijd zorgden voor herkennend knikken en glimlachen. En daarna was iedereen echt in de ban van een échte, professionele verhalenvertelster: de betoverende Cat Weatherill uit Wales die iedereen tussen de gangen door moeiteloos naar andere werelden meenam. Ik heb zelden zo geanimeerde tafelgesprekken tussen wildvreemden meegemaakt. Verhalen verbinden.
Zover die avond.

Maar als we dit nu in een groter verband bekijken? Stammenverhalen laten al vele duizenden jaren zien dat het gezamenlijk vieren van (jacht)succes, het delen van angsten, ingrijpende ervaringen, leermomenten door middel van verhalen die ermee te maken hebben, een bijdrage leveren aan het gemeenschapsgevoel. Méér dan dat: zij geven betekenis aan het begrip ‘gemeenschap’ en daarmee aan de continuïteit van die gemeenschap. Zonder dat wordt overleven moeilijk. Het is een stelling die ik graag verdedig.

O ja, het verhaal dat ik had bedacht, ging ongeveer als volgt.

‘Het was op een late middag, tienduizenden jaren geleden. Een jager rende zo hard als hij kon over de steppe, een speer in zijn hand geklemd. Hij had zijn stamgenoten ver achter zich gelaten. Enkele tientallen meters voor hem vluchtte een wild zwijn door het hoge gras. Het beest bewoog in een wijde boog in de richting van de heuvels die de vlakte begrensden. De man was in de kracht van zijn leven en had geen moeite om het dier bij te houden. Zij kwamen in een dal terecht met rotshellingen waarin diepe kloven waren uitgesleten. Het zwijn schoot gillend een kloof in en de man volgde. Beiden waren nu vermoeid en het hijgen van jager en prooi weerkaatste van de rotsen. En toen eindigde de kloof.

Het zwijn kon geen kant meer op en draaide zich om. Ook de man stopte, verrast door de situatie. De gloed van de avondzon bescheen de rotswanden en het zwijn dat nu zo hard en kwaadaardig begon te gillen dat de jager de rillingen over het lijf liepen. Het dier krabde met zijn hoeven over de grond, woelde woedend met blikkerende slagtanden in de aarde en fixeerde da jager met bloeddoorlopen ogen. In zijn wanhopige woede leek het steeds groter te worden en angstaanjagender. De man voelde dat ook hij niet meer kon vluchten. Het woeste beest de rug toe keren, leek hem geen veilig idee. Hij voelde zich opeens net zo opgejaagd als zijn prooi. Was hij maar niet alleen…

Toen kwam de aanval.
Hij zette zich schrap en hief zijn speer. En toen hij de speer met al zijn kracht gooide, zag hij in zijn ooghoek een reusachtig figuur naast hem eveneens een speer gooien. De speer doorboorde het zwijn dat als door de bliksem getroffen voor hem neer stortte. Op dat moment verdween ook de zon uit de kloof. De man viel uitgeput op zijn knieën en keek om zich heen. De reus was verdwenen en voor hem lag zijn prooi, te groot en te zwaar om alleen te dragen.
Het was al nacht toen hij terugkeerde in de grot van zijn stam. Men was al naar hem gaan zoeken en had in het donker moeten opgegeven. Met handen en voeten vertelde hij zijn verhaal en iedereen prees hem voor zijn moed en volharding. Er waren ook stemmen die zeiden dat hij niet alleen op zichzelf had moeten vertrouwen, dat zijn onbezonnenheid, zijn hoogmoed ook zijn einde hadden kunnen betekenen. Maar wie was die reus geweest zonder wie het avontuur ongetwijfeld slecht was afgelopen? Was er een hoger wezen dat jagers beschermde, net als het opperwezen dat de bliksem gooit en het vuur had gebracht? (Jij weet natuurlijk al dat het de schaduw van de jager op de rotswanden was)
De volgende dag leidde da jager hen naar de kloof en het zwijn werd naar de grot gebracht en aan het spit geregen. De hele stam smulde en vierde feest en uit het verhaal van de jager en de succesvolle jachtverhalen van andere leden van de stam werd het verhaal van ‘De stam van de Grote Jager’ gesponnen. En leek die niet op de jager zelf, met al zijn moed én hoogmoed? Misschien was het verhaal van die stam één van de verhalen die later hebben bijgedragen tot mythen als die van Orion en Nimrod…’

Communities and continuity

It’s quite some years ago. I had taken on the introduction of a storytelling dinner raise funds for a school for disabled children in Sri Lanka. Several hours before that I had been a bit desperate, because the celebrity that we had invited for the occasion, had surprisingly called it off at noon, he didn’t feel well. Suddenly I had to think of an  introduction where I could tell the guests about the origin and meaning of stories. And of course, it had to have a link to eating or dining. So I thought about a man who went hunting for his tribe. And what happened to him during the hunt and afterwards …

This was the first time that I told a story in front of a large group. And although it was an invented story, but on their faces I could see that they were enthralled and travelling with me. The reference to (unforgettable) stories and storytellers from their childhood, school and study period lead to recognition, affirmative nodding and smiling. And after my short story everyone was really under the spell of a professional storyteller: the enchanting Cat Weatherill at from Wales who effortlessly took everyone to worlds of imagination and beyond between the courses. I have rarely experienced such animated table conversations after the stories between complete strangers. Stories connect.
So far about that evening.

What if we look at it in a larger context? Tribal stories have shown us for thousands of years that the joint celebration of (hunting) successes, the sharing of fears, intense events, learning experiences and the sharing of stories affected by all that, contribute to the sense of community. More than that: they give meaning to the concept ‘community’ and thus to the continuity of (and the bond within) that community. Without that survival of the group is almost impossible. It is a thesis that I dare to defend.

Oh yes, the story that I had devised… it went something like this:
‘It was on a late afternoon, tens of thousands of years ago. A hunter ran as fast as he could on the steppe, a spear in his fist. He had left his fellow tribesmen way behind. A few tens of meters in front of him a wild boar raced through the high grass. The beast moved in a wide arc towards the hills that bordered the plains. The hunter was in the prime of his life and had no trouble keeping up with the animal. They dashed into a valley with rocky slopes and deep eroded gorges. The boar galloped screaming into a gap and the man followed. Both had become tired now and the panting of hunter and prey reflected by the steep stonewalls.

And then the gap ended, a cul-de-sac.
There was no way out for the boar, it stopped and turned around. The man stopped, too, surprised by the situation. The warm glow of the evening sun was shining on the rock walls and on the boar that began to scream so hard and vicious. The hunter shivered. The animal spaded the ground with its hooves, stirring it furiously with its sharp tusks and stared at the hunter with bloodshot eyes. In its desperate rage it seemed to become bigger and bigger and a deadly threat. The man felt that he would not be able to flee. Turning your back on a savage creature like that did not feel like a safe idea. Suddenly he felt just as hunted down as his prey. He wished for his companions…

Then came the attack.
The hunter braced himself and raised his spear. And when he threw it with all his strength, he suddenly saw in the corner of his eye a gigantic figure next to him, also throwing a spear. The spear penetrated the boar that collapsed in front of the man as if struck by lightning. At that same moment the sun disappeared from the gap. The man fell down on his knees, exhausted, and he looked around. The giant was gone and before him lay his prey, too large and too heavy to carry alone.
It was already night when he returned in the cave of his tribe. They had already been out to find him and had given up in the dark. He told his story with hands and feet and everyone praised him for his courage and perseverance. There were also voices that told him that he should not have had so much confidence and that his rashness, his pride also could have meant his death. But who had been that giant without whom the adventure had undoubtedly gone bad? Was there a higher being that protected hunters, just like the Supreme Being that threw down the lightning and had brought them fire? (You already know that it was the hunter’s shadow on the rockwall)

The next day the hunter led them to the gorge and the boar was carried to the cave and roasted on the spit. The whole tribe praised the hunters achievement and feasted. And in time they spun the story of the hunter and other successful hunting stories by other members of the tribe into a story of  ‘The Tribe of the Great Hunter’. And didn’t he resemble our hunter, with all his courage and pride? Maybe the story of that tribe was one of the stories that later contributed to myths like the ones of Orion and Nimrod… ‘

[bilingual blog] De geur van een merk / The scent of a brand

[Nederlands]

Een ervaring geeft ons een verhaal, zei Daniel Kahnemann ooit.

Een jonge vrouw liep zoekend door een museum in Parijs. Ze negeerde de schilderijen aan de muren. Af en toe bleef zij staan, stak haar neus omhoog en wandelde vlot verder. Ik volgde haar en kon haar amper bijhouden, ze liep van kamer naar kamer, trappen op en trappen af. Uiteindelijk aarzelde zij in een kleine zaal en liep daarna kordaat naar een slanke man van middelbare leeftijd die mijmerend voor een schilderij stond.
“Mag ik u iets vragen?”, vroeg zij. De man keek verbaasd maar knikte toen vriendelijk. “Wat is de naam van uw parfum?” De man lachte kort en fluisterde in haar oor. Zij glimlachte en knikte. “Waarom wilde u dat weten?”, hoorde ik de man zeggen. En nu fluisterde ze in zijn oor. Hij keek haar begrijpend en tegelijk vertederd aan en legde zijn hand op haar schouder. Na dit korte, intieme moment nam zij afscheid en liep op mij af.
Ik keek haar vragend aan.
Die jonge vrouw was mijn vriendin en ze vertelde mij dat zij een bepaalde geur  onmiddellijk had herkend, hoe vaag die aan het begin ook was geweest. Het was ‘Aramis’ van Estée Lauder, de geur van haar vaders favoriete parfum. Hij was enkele jaren daarvoor overleden. Zij was zo benieuwd geweest hoe die man eruit zag die dezelfde geur droeg.
Geuren horen bij onze oudste herinneringen, de moedergeur zal wel de oudste en (vaak onbewust) de meest dierbare zijn. Geuren kunnen krachtige herinneringen oproepen, sterke emoties, onvergetelijke momenten, dus ook… verhalen.
Het zich herinnerende zelf is een verhalenverteller.

De herinnering aan een geur, waar heb ik dat voor het laatst écht gevoeld, met de bijbehorende emoties en opborrelende beelden en verhalen?
Het was in de 80er jaren bij een ander parfummerk: ‘Eternity’ van Calvin Klein. Het beeld van de eerste advertentie die ik zag, was dat van een kleine jongen op de schouders van zijn vader en ik begreep de boodschap meteen. Ik rook de geur van mijn vaders haar en dat riep herinneringen aan hem op, situaties die we samen hadden beleefd. Het was het beeld dat de geur opriep en daarmee de verhalen.Een op het oog eenvoudige foto maar zo raak.

De geur van een krachtige, vaak dierbare herinnering. Eternity heeft dat beeld vast kunnen houden, ook toen er later glamourmodellen als Cristy Turlington en Doutzen Kroes (okay, wat glossy) de verbeelding moesten prikkelen. De rode draad van (jeugd)herinneringen bleef. Zo ‘gewoon’, zo voor iedereen en toch zo overtuigend. Geen parfum heeft sindsdien die indruk op mij gemaakt. Ik zie bij anderen veel koppeling met mode en modellen, o zo stoute meisjes en mannen, glamour celebrities. Merken voor ‘the happy few’ en de wannabees. Duur, maar dertien in een dozijn. De geur van de herinnering onderscheidt Eternity van de rest.

Voor een parfum ligt ‘geur’ voor de hand. Hoeveel andere merken zijn in staat om met die sterke herinneringsprikkel een emotionele band met hun potentiële gebruikers op te bouwen? En vast te houden, bijvoorbeeld door herinneringen (en de daarmee verbonden verhalen) met elkaar te delen die het merk meer betekenis en inhoud kunnen geven. Warmbloedige, levende verhalen. Dit is de tijd ervoor.

[English]

What we get from our experience is a story, according to Daniel Kahnemann.
A young woman walked through a museum in Paris. She ignored the paintings on the walls. Occasionally she halted, stuck up her nose, and walked further. I followed her and could barely keep her, now she almost ran from room to room, stairs up and stairs down. Eventually she hesitated in a small room and then she resolutely approached a lean, middle aged man who meditated in front of a painting. “May I ask you something?”, she asked. The man looked surprised but nodded friendly. “What is the name of your perfume?” The man laughed amused and whispered in her ear. She smiled and nodded. “Why did you want to know?”, I heard the man say. And now she whispered in his ear. He looked at her understanding and put his hand on her shoulder with an enchanted expression. After that short moment of intimacy hey took leave of each other and she walked towards me.
I looked at her quizzically.
That young woman was my girlfriend and she told me that she had immediately recognized a certain scent, as vague as it may have been in the beginning. It was ‘Aramis’ by Estée Lauder, the scent of her late father’s favorite perfume. She had  wondered how the man who wore it looked like.

Scents are associated with our oldest memories, the strongest most precious will (often unconsciously) be the scent  of the mother. Scents can evoke powerful memories, strong emotions, unforgettable moments and thus… stories.
The remembering self is a storyteller.

The memory of a scent, where did I last really feel that, with the associated emotions and upwelling images and stories? It was in the 80s, another perfume brand: ‘Eternity’ by Calvin Klein. The image of the first ad that I saw, was that of a little boy on the shoulders of his father and I understood the message immediately. I smelled the scent of my father’s hair and it called on memories of him, situations in which we had it good. It was the image that evoked the scent and thus the stories.
A simple photo but so striking.

The scent of a strong, often precious memory. Eternity has maintained that image, even when top models Cristy Turlington and Doutzen Kroes (okay, a bit glossy) were introduced. The Red tape of memories (of youth) remained. So apt, so ‘for everyone’ and yet so convincing. No perfume has since impressed me that much. I see the other perfume brands link to fashion and models: o so ‘naughty’ girls and men and glamour celebrities. Brands for ‘ the happy few ‘ and the wannabees, expensive, they are a dime in a dozen. The ‘scent’ and the connected message of Eternity distinguishes it from the rest. It might not suit every man, but it suited me. Just like Aramis suited my father-in law.
For a perfume ‘scent’ seems an obvious stimulus. How many other brands could be (or are) able to build an emotional bond through that powerful stimulus with their potential users? And hold on to it, for example by letting them share memories (and the connected stories) that could give the brand meaning and substance. Through warmblooded life stories. Who knows sustainable, authentic brand stories based on that? Now is the time.

Matchstick or candle?

One day a matchstick came to the candle: “I have an assignment: I’ve come to ignite you.”
“Oh no,” said the candle, “not that! When I start burning, my days will be numbered. No one will evermore be able to admire my beauty. ”
The matchstick hesitated briefly, but asked anyway: “Do you want to stay cold and hard for a lifetime without ever having lived?”
“But burning hurts and it will cost me strength”, whispered the candle insecure and full of fear.
“That’s true”, replied the matchstick. “But that is precisely the secret of our vocation. We are created to give light. I can only do little and if I don’t ignite you, my life will have had no sense. I’m here to give fire, nothing more. You’re a candle. You’ll give light and warmth to others. Everything you give away by your suffering and strength, will transform to light. You’ll never be forgotten, even if you once pass away. Others will forward your fire. You are only going to perish only if you renounce yourself. ”
The candle, now full of expectation,  straightened its wick: “Ignite me, please!”

Unpredictability

Sometimes we have to take a step back for the whole picture.

It was a heavily clouded day but still a bit of hope for an unspoiled view from the top. In my rucksack I carried a light burden: a framed photo of my best friend ever. He had been a top executive trainer and had worked successfully for big corporations, he had been highly intelligent, wise, a gifted storyteller and comedian with a slight deviation to sarcasm. Standing almost 7 feet tall and with a black moustache he was the Dutch version of John Cleese. But he could also have terrible tempers, even fits of rage and he could be overwhelmingly generous. In short: he suffered from manic-depression.
For me he had been like a mountain: impressive, rewarding and yet unpredictable. He had an Achilles heel: a massive status anxiety. The higher he climbed in corporate circles the more he wanted to be one of ‘them’. The wonderful teacher he had been in his early years, had become a ‘name dropper’ who started to take risks as a businessman, became hypnotized by societal recognition and went bankrupt. But our friendship lasted, even when I opposed his ill-fated ambitions.

Cancer knocked him out in the second try. In between he asked me if I would take him to the highlands of Scotland after he had recovered. He wanted to see the landscapes and mountains I had described him so often, he wanted to experience the simple and rewarding pleasure of walking. It never happened.
So I walked up Ben Wyvis with the framed photo. I always had wanted to show him the freedom of hiking, a bit of strain, the comfort of silence, the views from the top, new perspectives, endless space and possibilities. Not the controlled beauty of a golf course.
It was a beautiful hike to the top but while I climbed it became more and more cloudy up there.
At the border of cloudless and cloud I started to collect rocks and built a small shrine for my giant of a friend. It was big enough for the photo. A photo of us together, in a fit of laughter as so often, probably about ourselves, our vanities, pompousness or philistinism.
I let him watch a valley opposite that opens towards the west so he could follow the setting sun as long as possible. To the right a view towards a friendly smaller mountain. I wished that he – his soul, his molecules – would enjoy the view. How many invisible parts of my friend were looking over my shoulder right then?

I looked up. The cloud didn’t look attractive. Should I continue up, like a Scotsman would do? They always seem to ‘keep on walking’, view or no view. Walk for the sake of walking, breathe for the sake of breathing, sweat for the sake of sweating and still enjoy. Not necessarily looking for a view. But I could get lost up there, trying. I had never walked Ben Wyvis before. As I did not know what to expect in the mist, I decided to extend my photo wake a little longer. I took some photos of the shrine to make my trip real for others, too. A proof, probably redundant. Our combined memories are much more valuable.

I looked up again. The cloud had started to move towards me. This day this particular mountain was not benign and I accepted its refusal. Sometimes we have to hold back aspirations and wait for the right moment. We won’t be able to predict that, but we can prepare ourselves for it.

Mountains are unpredictable, it’s their nature. Like it was my friend’s nature. I had learned to accept that. And yet, maybe he would have learned something here – in the highlands – about himself and maybe the experience would have put his life in another perspective. Maybe the mountain would have taught the mountain a different reality to live by.
I left him behind and started to descend. The landscape before me had changed.
I had changed.

 

Archetype

Look at this wolf. He has never been the leader of the pack. He had even left the pack sometimes to evade conflicts with the alphas and had roamed the territory alone. As if he needed a solitary retreat. There had been enough food, even for a solitary wolf, and in his prime he had been a successful hunter. Behind the alpha male’s back he had sired a few litters, too, and when the pack had needed him to defend their territory he had been as fierce as the rest. He knew his position and duties.
The pack had been successful and had grown to a considerable number. But times changed: the bears had grown in numbers, too. And he hated the bears, their aggression, greed and unpredictability.
It had become a struggle for survival and now he is older and slower, and even worse. The year before a deer, maddened by the pain of the pack clinging to its skin, had trampled him and had injured one of his hind legs.
He had never recovered well enough from that. So his condition had made him quite useless for the pack now he lives in the periphery of the territory. Not expelled but not so useful anymore. Living from leftovers and prey that is prone to weaknesses similar to his. He has had to become more creative and sly. However, even the leftovers are disputed by bears and sometimes he has to give in.
Look at him now. He’s heading towards the giants. It’s the salmon season and he’s prepared to fight again for the leftovers, maybe even for a whole fat fish this time. He feels his stiff leg, it hurts but he charges ahead through the river. And look at the determination in his eyes! He’ll never give up.
For all I know I could be him.